Een gevaarlijke mix van ego, angst en eigenwijsheid in het MKB
In de dynamische wereld van het MKB, waar innovatie en veerkracht vaak hand in hand gaan, sluimert een gevaarlijk fenomeen: ondernemen tegen beter weten in.
Achter de façade van hard werken en doorzettingsvermogen schuilt soms een hardnekkige weigering om de realiteit onder ogen te zien.
Een gevaarlijke mix van eigenwijsheid, eigengereidheid en een te groot ego drijft menig ondernemer ertoe om blindelings door te ploegen, zelfs wanneer de financiële afgrond onmiskenbaar nadert.
Het is een frustrerende constatering voor adviseurs, financiers en zelfs collega-ondernemers: de onwil om te erkennen dat het schip technisch failliet is.
Met pijn in het hart zie ik hoe ondernemers halsstarrig vasthouden aan een droom die allang is uitgegroeid tot een nachtmerrie. Facturen stapelen zich op, betalingstermijnen worden overschreden, maar de overtuiging dat “het tij nog wel zal keren” blijft onwrikbaar.
Het is een delicate evenwichtsoefening. Niemand wil de moed van een ondernemer breken, de passie smoren die ooit de motor van het bedrijf was. Maar wanneer die passie verblindt voor de harde cijfers, wanneer trots de plaats inneemt van pragmatisme, dan is ingrijpen noodzakelijk.
De argumenten die ik hoor zijn vaak dezelfde: “Ik heb hier zo hard voor gewerkt”, “Ik kan mijn team niet in de steek laten”, “Er komt een grote order aan”.
Deze emotionele band met de onderneming is begrijpelijk, maar mag niet leiden tot irrationele beslissingen. Het is pijnlijk om te moeten constateren dat juist deze diepgewortelde emoties de ondernemer gevangen houden in een neerwaartse spiraal.
De tragiek is dat het vaak pas tot een paniekreactie komt wanneer het faillissementsrekest op de deurmat valt. Dan, in de absolute noodzaak, dringt de ernst van de situatie door. Maar op dat moment is het kwaad vaak al geschied. De mogelijkheden om het tij te keren zijn dan drastisch geslonken, de schade voor alle betrokkenen – van leveranciers tot werknemers – is aanzienlijk groter.
Het is essentieel dat we als MKB-gemeenschap een cultuur creëren waarin openheid over financiële moeilijkheden bespreekbaar is en waarin tijdig ingrijpen wordt gezien als een teken van verantwoordelijkheid, niet als falen.
Er zijn vele wegen die bewandeld kunnen worden om een faillissement te voorkomen: herstructurering, schuldsanering, een gecontroleerde doorstart.
Maar deze trajecten vereisen een realistische blik op de situatie en de bereidheid om moeilijke beslissingen te nemen.
Mijn oproep aan ondernemers in zwaar weer is dan ook: wees dapper genoeg om de realiteit onder ogen te zien. Laat je niet leiden door ego of blinde vlekken.
Zoek tijdig advies, wees open naar je stakeholders en wees bereid om los te laten als dat de meest verstandige keuze is. Ondernemen is risico’s nemen, maar het is geen roekeloosheid. Het is de kunst van het navigeren, ook als de wind tegenzit. En soms betekent dat: een andere koers varen, of zelfs de haven binnenlopen voordat het schip zinkt.
